تحقیقات روی موش‌ها نشان می‌دهد که تنهایی ممکن است بر سلامت هر دو جنسیت، به ویژه در نرها تأثیر بگذارد.
به گزارش خبرنگار مهر به نقل از مدیکال نیوز، محققان اثرات انزوای اجتماعی را بر تحلیل استخوان در موش‌ها بررسی کردند.
آنها دریافتند که انزوای اجتماعی با افزایش از دست دادن استخوان در موش‌های نر، و نه ماده، مرتبط است.
برای درک اینکه آیا همین اتفاق در انسان نیز می‌افتد، مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
انزوای اجتماعی با پیامدهای بد سلامتی، از جمله افزایش مرگ و میر ناشی از همه علل، مشکلات قلبی عروقی و مشکلات سلامت روان مرتبط است.
تحقیقات قبلی همچنین نشان داده است که استرس روانی یک عامل خطر برای پوکی استخوان و سلامت ضعیف استخوان‌ها است.
انزوای اجتماعی، که ارتباط تنگاتنگی با تنهایی دارد، ممکن است به پریشانی روانی منجر شود. با این حال، چگونگی تأثیر انزوای اجتماعی بر سلامت استخوان ناشناخته باقی مانده است.
برای این مطالعه، محققان ۳۲ موش نر و ماده ۱۶ هفته‌ای را به دو گروه تقسیم کردند. در یک گروه، انزوای اجتماعی را با نگه داشتن یک موش در هر قفس شبیه سازی کردند. در گروه دیگر، هر قفس توسط چهار موش مشترک بود.
محققان موش‌ها را به مدت ۴ هفته در شرایط زندگی خود تحت نظر گرفتند.
در نهایت، موش‌های نر جدا شده کاهش تراکم مواد معدنی استخوان را تجربه کردند. استخوان‌هایی که حاوی مواد معدنی کمتری هستند، تراکم کمتری دارند و در نتیجه احتمال شکستگی آنها بیشتر است.
محققان همچنین دریافتند که کسر حجمی استخوان و ضخامت استخوان قشر مغز در موش‌های نر جدا شده به ترتیب ۲۶ و ۹ درصد کاهش یافته است. هر دو معیار نشان دهنده کاهش کیفیت استخوان هستند.
تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که موش‌های نر نشانه‌هایی از کاهش بازسازی استخوان داشتند، فرآیندی که شامل تشکیل استخوان جدید است که می‌تواند خطر شکستگی را افزایش دهد.
در مقابل، موش‌های ماده در مطالعه حاضر هیچ گونه از دست دادن استخوان را به دنبال انزوای اجتماعی تجربه نکردند.
محققان خاطرنشان کردند که مکانیسم‌های دقیق برای اینکه چگونه انزوای اجتماعی ممکن است منجر به از دست دادن استخوان شود ناشناخته است. با این حال، تیم او در حال بررسی احتمالات مختلف، از جمله نقش هورمون‌های استرس مختلف و سیستم عصبی سمپاتیک بدن است.
