شاید این روزها خیلی‌ها دیوید فینچر را کارگردانی کمال‌گرا به حساب بیاورند، اما در این زمینه هیچ‌کس به پای چارلی چاپلین نمی‌رسد.
همشهری آنلاین: ایده کارگردانان کمال‌گرا با هیچ استانداردی، تازه نیست، اما این روزها وقتی این عبارت به کار می‌رود همه ابتدا یاد دیوید فینچر می‌افتند که مشهور است همه صحنه‌ها را با چند برداشت می‌گیرد.
حتی اخیرا تهیه‌کننده «دخترازدست‌رفته» تازه‌ترین ساخته سینمایی فینچر گفت او به طور متوسط برای هر صحنه حدود پنجاه برداشت داشت. البته کتاب رکوردهای جهانی گینس هم هست که می‌گوید استنلی کوبریک صحنه درگیری شلی دووال و جک نیکلسن در فیلم «درخشش» را با ۱۲۷ برداشت گرفت. فیلمسازی مانند آکی‌را کوروساوا را هم می‌توان یک کمال‌گرا دانست یا حتی جکی چان را که صحنه‌های رزمی فیلم‌های خود را با برداشت‌های متعدد به نتیجه می‌رساند.
با این حال، وقتی صحبت از برداشت‌های متعدد می‌شود، هیچ‌کس به پای چارلی چاپلین نمی‌رسد.
۳۴۲ برداشت لازم بود تا یکی از صحنه‌های او و ویرجینیا چریل در فیلم «روشنایی‌های شهر» (۱۹۳۱) به پایان برسد. اخیرا یک نسخه بلو-ری جدید از «روشنایی‌های شهر» به بازار آمده که در ضمیمه آن هومن مهران، مورخ و متخصص آثار چاپلین در کلیپی چهار دقیقه‌ای درباره صحنه مورد بحث صحبت میکند. این تصاویر ۱۶ میلی‌متری را رالف بارتن از پشت صحنه فیلم تهیه کرده است.
